Katsadima | Secretos
Dos gorriones y una mano
No cae ninguna hoja verde de la mano
que mira al techo oscuro
con sus dedos inclinados y tranquilos
ahora que se queman las islas del mar Egeo.
La mano semiabierta sobre la cama
en la mitad de la noche de verano,
un nido deshecho al aire
de dos gorriones desaparecidos.
Las lágrimas detrás de los troncos
se hunden en el agua atemporal
así que no se oye nada en el silencio mortal,
en la rosa antes de que muriera.
Dos gorriones invisibles
con sus bocas abiertas
en busca de agua,
de las fuentes y de la sombra.
Mi mano mueve sus troncos,
invita a los pajaritos
que jueguen,
el sol está lejos y el incendio cerca.
No cae ninguna lágrima de la mano
que mira al techo oscuro
como si fuera el secreto
de los pétalos del universo.
¿Qué sentido tiene un poema más?
Si la historia contemporánea no cuida
a la infancia dormida siendo pájaro
sin alas para que no se marche nunca.
Mi infancia está quemada, en llamas
al ver los animales muertos,
los árboles desnudos de follaje,
y mis manos sin gestos ya.
No cae una estrella de la mano
al pensar en los muertos,
la sensibilidad es la sinfonía
del silencio en plena noche.
Hay que incorporarse
con el secreto llamado tragedia
en los hombros de la deseternidad,
una palabra por lo menos cae de la mano.
Los gorriones desaparecidos vuelven
a la mano que da luz al bosque
para que la mirada se haga árbol
de dos amantes bajo la sombra.
Original en castellano
Traducción en griego Antígona Katsadima, Αντιγόνη Κατσαδήμα
Δυο σπουργίτια κι ένα χέρι
Δεν πέφτει κανένα πρασινόφυλλο απ’ το χέρι
που κοιτά την σκούρα οροφή
με τα γερμένα και ήσυχά του δάχτυλα
τώρα που καίγονται οι νήσοι του Αιγαίου.
Το μισάνοιχτο χέρι επάνω στο κρεβάτι
στη μέση της θερινής νύχτας,
μια φωλιά στον αέρα αδειανή
από δυο άφαντα σπουργίτια.
Τα δάκρυα πίσω από τους κορμούς
βυθίζονται στο άχρονο νερό,
ώστε δεν ακούγεται άχνα στην νέκρα,
στο τριαντάφυλλο προτού πεθάνει.
Δυο αόρατα σπουργίτια
με τα ανοιχτά τους στόματα
σε αναζήτηση νερού,
πηγών και σκιάς.
Το χέρι μου κινεί τους κορμούς,
προσκαλεί τα πουλάκια
να παίξουν,
ο ήλιος είναι μακριά κι η πυρκαγιά κοντά.
Δεν πέφτει κανένα δάκρυ από το χέρι
που κοιτάζει την σκούρα οροφή
σαν να ήταν το μυστικό
με τα πέταλα του σύμπαντος.
Τι νόημα έχει ένα ακόμη ποίημα;
Αν η σύγχρονη ιστορία δεν προσέχει
την ενύπνια παιδικότητα πουλί
χωρίς φτερά ποτέ να μην αναχωρήσει.
Η παιδικότητά μου καίγεται, φλέγεται
βλέποντας τα ζώα νεκρά,
τα δέντρα γυμνά από φύλλωμα
και τα χέρια μου χωρίς χειρονομίες πια.
Δεν πέφτει ένα άστρο από το χέρι
ενόσω σκέφτομαι τους νεκρούς,
η ευαισθησία είναι η συμφωνία
της σιωπής στην βαθιά νύχτα.
Πρέπει να σηκωθώ
με το μυστικό που σε λένε τραγωδία
στους ώμους της αποαιωνιότητας,
μια λέξη τουλάχιστον πέφτει από το χέρι.
Τα άφαντα σπουργίτια επιστρέφουν
στο χέρι που γεννά το δάσος,
για να γίνεται η ματιά δέντρο
δυο εραστών υπό σκιά.
Secretos
Las palabras que sobreviven
antes de que nazca el poema
son secretos en contra de ti.
Crean un mundo de contrastes,
un charco de inmovilidad
que no conoces ni ves para nada
así que hay algo en el aire enojoso.
El momento en que el poema nace
esa energía de la paciencia
se marcha de tu cuerpo, de tu espacio
y se pierde en la pantalla del ordenador.
Se puede empezar otra vez,
viajar, abrir la puerta a lo desconocido.
Menos mal que hay secretos
y como poetas somos sus secretarios.
Original en castellano
Traducción en griego Αντιγόνη Κατσαδήμα
Μυστικά
Οι λέξεις που επιβιώνουν
προτού γεννηθεί το ποίημα
είναι μυστικά εναντίον σου.
Δημιουργούν έναν κόσμο από αντιφάσεις,
μια λιμνούλα στασιμότητας
που δεν γνωρίζεις μήτε αντικρίζεις με τίποτα
ώστε υπάρχει κάτι στον αέρα ενοχλητικό.
Την στιγμή που το ποίημα γεννιέται
αυτή η ενέργεια της υπομονής
φεύγει από το σώμα σου, τον χώρο σου
και χάνεται στην οθόνη του υπολογιστή.
Μπορείς να αρχίσεις ξανά,
να ταξιδέψεις, να ανοίξεις τη θύρα στο άγνωστο.
Πάλι καλά που υπάρχουν μυστικά
και, ως ποιητές, είμαστε οι γραμματείς τους.
Antígona Katsadima de Volos-Grecia-, licenciada en Mass Media y comunicación, habla inglés, francés, español, italiano y ruso básico. Ha escrito reseñas y cuentos, obras de teatro, ensayos y poemas, por algunos de los cuales ha recibido premios y distinciones. Entre otros, un oficio tenía que ver con relaciones públicas en un hotel de cuatro estrellas en Can Pastilla, Mallorca. Traduce y compagina el periodismo con los viajes, pues desde 2006 también trabaja como tour leader con grupos de turistas en Asia y Europa. Su poema “Los sin techo” ha sido elegido por la fundación Andrés Barbosa Vivas – Bogota, Colombia- conquistando el primer puesto en su concurso internacional de poesía de 2014. Ha escrito en las revistas “Le miau noir” y “Hablando con letras”. Tiene dos poemarios editados en griego por dekata y Kedros editoriales.
Foto di Ullash Borah
