Katsadima | Specchio doppio

El peligro de una cara menos

Se corta
mi dedo, la calle, la manzana roja
y se pierde
una gota de sangre, el aire, el conjunto
de repente
igual que la mente no se acuerda del todo
sino de retratos paralelos
como si fueran relámpagos en el desierto.

Al tocar mi tierra destilada,
me veo comiendo sola
arroz en vez de pan en un salón chino,
luego, dejo mis gafas de sol arrugadas
sobre un mantel sin copas en Málaga
con vista al teatro romano alumbrado
antes de marcharme como la forastera de la fiesta,
y en Nóvgorod envuelta por la lluvia del parque
escucho en ruso rápido a una muchacha
dándome instrucciones cómo llegar al centro,
y yo no hablo ruso en ese retrato,
lo hago por respeto,
todo eso se fue, lo perdí
hace mucho tiempo,
pero ¿qué significa tiempo en términos de tierra?
Siento en el tímpano la voz que susurra “sacrificio”.
Somos los agentes de un sacrificio sin querer.

Se cortan las experiencias
al vivir fuerte,
con los sentidos y el corazón despiertos,
pero, contaminados por nuestra paz,
se nos olvida
el peligro de una cara menos,
la muerte física y además simbólica,
lo que podríamos y podrían perder,
la oportunidad y el privilegio,
en las crónicas
de una pérdida sin fondo.
Somos lo que sobrevive de la pérdida y algo más.

Los que sobreviven sin poder descubrir
sus caras y sus vidas,
¿no están perdidos también?
Seguimos en una vida tan cara, posible al revés,
y por lo menos la pérdida
es la peonza que nos hace a todos frágiles,
fugaces en lontananza.
Vivimos de lo mismo
que vive el dedo, la calle, la manzana,
del peligro,
¿por qué el peligro de una cara menos que no nos importe?

Ο κίνδυνος ενός προσώπου λιγότερου

Κόβεται
το δάχτυλό μου, ο δρόμος, το κόκκινο μήλο
και χάνεται
μια σταγόνα αίματος, ο αέρας, το σύνολο
ξαφνικά
όπως το μυαλό δεν τα θυμάται όλα
παρά παράλληλα πορτρέτα
σαν να ήταν αστραπές στην έρημο.

Αγγίζοντας το αποσταγμένο χώμα μου,
με βλέπω να τρώω μόνη
ρύζι αντί για ψωμί σε ένα κινέζικο σαλόνι,
μετά, αφήνω τα χαραγμένα γυαλιά ηλίου μου
επάνω σε ένα τραπεζομάντιλο χωρίς ποτήρια στη Μάλαγα,
με θέα το φωτισμένο Ρωμαϊκό Θέατρο
προτού φύγω ως η ξένη της γιορτής
και στο Νόβγκαραντ τυλιγμένη στη βροχή του πάρκου
ακούω σε γρήγορα ρωσικά μια κοπέλα
να μου δίνει οδηγίες πώς φτάνουν στο κέντρο,
εγώ δεν μιλάω ρωσικά σε τούτο το πορτρέτο,
το κάνω από σεβασμό,
όλα τούτα πέρασαν, τα ‘χασα,
εδώ και πολύ καιρό,
αλλά τι σημαίνει χρόνος με όρους γης;
Ακούω στο τύμπανο τη φωνή που ψιθυρίζει «θυσία».
Είμαστε οι πράκτορες μιας θυσίας χωρίς να θέλουμε.

Κόβονται οι εμπειρίες
ζώντας δυνατά,
με τις αισθήσεις και την καρδιά ξύπνιες,
αλλά, μολυσμένοι από τη δική μας ειρήνη,
ληθαργούμε
στον κίνδυνο ενός προσώπου λιγότερου,
στον φυσικό και συμβολικό θάνατο,
σ’ αυτό που θα μπορούσαμε και θα μπορούσαν να χάσουν,
την ευκαιρία και το προνόμιο
στα χρονικά μιας απώλειας χωρίς βυθό.
Είμαστε αυτό που επιζεί από την απώλεια και κάτι ακόμη.

Αυτοί που επιζούν χωρίς να μπορούν να ανακαλύψουν
τα πρόσωπα και τις ζωές τους,
δεν είναι επίσης χαμένοι;
Συνεχίζουμε σε μία ζωή τόσο ακριβή, δυνατή ανάποδα
και τουλάχιστον η απώλεια
είναι η σβούρα που μας κάνει όλους ευάλωτους,
φευγαλέους σε απόσταση.
Ζούμε από το ίδιο
που ζει το δάχτυλο, ο δρόμος, το μήλο,
από κίνδυνο,
γιατί ο κίνδυνος ενός προσώπου λιγότερου να μη μας αφορά;