Katsadima | Specchio doppio

El piñón caído
A Costis

Un piñón está en nuestro camino,
la rosa que no buscábamos
o el sueño de la noche innecesario.

Después del mar los ojos dan a luz al sueño,
al filtrar la piel urbana y de la tierra,
lo crucial es dejar las gotas que caigan.

Anoche, el amigo y poeta Costis en mi sueño
me mostró orgulloso la parada del metro de Atenas
dedicada a Danton, una noticia oníricamente real.

En el entretanto, hay incendios por muchas partes,
se queman los árboles, los amigos silenciosos,
y soy perdidamente infeliz en un retrato agobiante.

Pero, el personaje de la revolución,
punto de referencia del sueño que no es solo mío,
cumple con las reglas del juego del “superyó”.

Luego, llevo a una anciana en una camilla,
le pregunto su fecha de nacimiento al andar,
18 de marzo es su respuesta al infinito.

Me despierto entonces con un piñón caído,
la anciana del sueño era mi país moribundo
que necesitara a los gobernantes desaparecidos.

Soñar con Danton no sé si es sano,
pero Costis Triantafyllou tiene el apellido de la rosa
y ahora el sueño empieza a cantar.

La amistad es el retablo adonde los sueños maduran.

Το πεσμένο κουκουνάρι
Στον Κωστή

Ένα κουκουνάρι κείται στο δρόμο μας,
το ρόδο που δεν ψάχναμε
ή το αχρείαστο όνειρο της νύχτας.

Μετά τη θάλασσα τα μάτια γεννούν το όνειρο
φιλτράροντας το αστικό και χωματένιο δέρμα,
σημασία έχει ν’ αφήσεις τις στάλες να πέσουν.

Χτες, ο φίλος και ποιητής Κωστής στο όνειρο
μού έδειξε περήφανος τη στάση του μετρό της Αθήνας
αφιερωμένη στον Δαντόν, είδηση ονειρικά πραγματική.

Στο μεταξύ, έχει φωτιές σε πολλά σημεία,
καίγονται τα δέντρα, οι σιωπηλοί φίλοι
κι είμαι αχανώς δυστυχής σ’ ένα πορτρέτο πνιγηρό.

Όμως, το πρόσωπο της επανάστασης,
σημείο αναφοράς του ονείρου που δεν είναι δικό μου μόνο,
πληροί τους κανόνες του παιχνιδιού του «υπερεγώ».

Μετά, μεταφέρω μια γιαγιά σε ένα φορείο,
τη ρωτώ την ημερομηνία γέννησής της πηγαίνοντας,
18 Μαρτίου είναι η απάντησή της στο άπειρο.

Ξυπνώ, λοιπόν, με ένα πεσμένο κουκουνάρι,
η γιαγιά του ονείρου ήταν η ετοιμοθάνατη πατρίδα μου
που χρειαζόταν τους εξαφανισμένους κυβερνήτες.

Να ονειρεύεσαι τον Δαντόν δεν ξέρω αν είναι υγιές,
αλλά ο Κωστής Τριανταφύλλου έχει το επώνυμο του ρόδου
και, τώρα, το όνειρο αρχίζει να τραγουδάει.

Η φιλία είναι η σκηνή όπου τα όνειρα ωριμάζουν.

La pierna dorada

Es el aire nocturno que habla, no soy yo.
Era el sol que dejó su pierna dorada en la pared,
no era la puesta de sol de esta tarde en la ciudad.

Soñar con lo imposible es poder estar expuesta a la luz,
las raíces de la búsqueda interior no se conocen siempre.

Lavo el verano a mano,
ropa de color, con rayas, todo respira
en mis manos que guardan la esperanza.

Το χρυσαφί πόδι

Είναι ο νυχτερινός αέρας που μιλά, δεν είμαι εγώ.
Ήταν ο ήλιος που άφησε το χρυσαφί του πόδι στον τοίχο,
δεν ήταν το ηλιοβασίλεμα απόψε στην πόλη.

Να ονειρεύομαι το αδύνατο είναι να μπορώ να εκτίθεμαι στο φως,
οι ρίζες της εσώτερης αναζήτησης δεν είναι γνωστές πάντοτε.

Πλένω το καλοκαίρι στο χέρι,
χρωματιστά, ριγέ, όλα αναπνέουν
στα χέρια μου που φυλάσσουν την ελπίδα.