Katsadima | Whiskeras del doble 16

Whiskeras del doble 16

El pie del hombre deja sus alas
de verde bronce
sobre la arena de la playa
y el día renace del paseo matinal
ante las cenizas
de las letras que viven para siempre,
en la estantería,
oración del silencio,
cuando la mente se estampe
contra los callejones de los libros
de Cervantes y Shakespeare.
Brindemos por ellos,
por el doble dieciséis.
Es que su huella hoy en día
después de su muerte común en 1616
se revela en la continuidad identitaria
a la que prestamos esas alas
los poetas del territorio global.
Como si fuéramos whiskeras del doble dieciséis
nos llevamos nuestras alas otra vez
para intentar un vagabundeo
por las cumbres poéticas
que no tienen ídolos sino afinidades eclécticas.

Ουισκιώτισσες του διπλού δεκάξι

Το πόδι της ανθρώπου αφήνει
τα χαλκοπράσινα φτερά του
επάνω στην αμμώδη παραλία
κι η μέρα αναγεννιέται από τον πρωινό περίπατο
μπροστά στις στάχτες
των γραμμάτων που ζουν για πάντα,
στο ράφι,
προσευχή της σιωπής,
όταν το πνεύμα πέσει επάνω
στα στενοσόκακα των βιβλίων
του Θερβάντες και του Σαίξπηρ.
Ας κάνουμε πρόποση σε αυτούς,
για το διπλό δεκάξι.
Είναι που το ίχνος τους σήμερα
μετά τον κοινό τους θάνατο το 1616
αποκαλύπτεται στη συνέχεια μιας ταυτότητας,
στην οποία δανείζουμε ετούτα τα φτερά
οι ποιητές του παγκοσμίου εδάφους.
Σαν να ‘μασταν ουισκιώτισσες του διπλού δεκάξι
φοράμε τα φτερά μας πάλι
για να επιχειρήσουμε μια περιπλάνηση
στις ποιητικές κορφές
που δεν έχουν είδωλα αλλά εκλεκτικές συγγένειες.

Escritura dinámica, castellano y luego griego

Foto di Ryan Parker